Ode aan het ongeboren kind – een tastbare herinnering aan het eindeloze leven

Ode aan het ongeboren kind.

Zo gewenst, niet gekomen. Of wel gekomen, maar stil geboren. Of …

Mijn odes zijn vaak klein en soms wat groter. Het kleine voelt gewoon goed. Wat je in je droeg was tenslotte ook klein. Het gevoel is dan wel heel groot, maar ook dat wil je soms klein houden, of nog even voor jezelf.

De basis van elke ode is glas. Nadat het werk uit de oven komt kijk ik wat het glas heeft gedaan en wat de vorm bij mij oproept. Ik draai het rond, slijp er wat aan, haal wat glas weg, bewerk het, voeg met epoxy soms weer glans toe, of goudpoeder. Leg het los of in een kistje of huisje, voeg iets anders toe, haal iets weg. Zo ga ik door, heel intuïtief, totdat deze ode goed voelt.

Deze ode ontstond net zoals de anderen, met dit verschil dat ik er ineens diverse kleine foetusjes in aanleg in begon te slijpen. Nadien vulde ik ze met bladgoud in epoxy en verbond ze met ingang met licht gedremelde navelstrengetjes.

Ik hoop dat het maken van deze odes helpt bij het praten over hetgeen jou, je vrouw, vriendin, dochter of schoondochter is overkomen.

En dat als je besluit een ode van mij aan te schaffen, het je troost geeft om jouw ode te zien, aan te raken. Als tastbare herinnering aan iets wat heel gewenst was of is en voor altijd in je herinnering bij je zal zijn.

(c) By Vic 2020